ဆရာ၊ ဆရာမဆိုတာကလည္း စာသင္ရံုနဲ႔ ျပီးသြားတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္တာေနာ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အငွားမိခင္ေတြပါဘဲ။ သူတို႔ေလးေတြ ကိုယ္က်င့္တရားသာမက စိတ္ပို္င္းဆိုင္ရာ ျပဳျပင္မွဳေတြကိုပါ စာသင္ၾကားေပး၊ အသိတရားေပးရံုသာမက လုပ္ေပး၊ ေလ့က်င့္ေပးရသူေတြပါ။ က်မလည္း ဒီအခ်က္ေလးနဲ႔တင္ ဆရာမဘ၀ကို ေရာက္ေစခဲ့သူပါ။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳဟူသမွ်ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လိမၼာမွဳေလးနဲ႔ တင္ ေျပေပ်ာက္ျပီး အင္အားသစ္ကို တစ္ဖန္ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ အမြန္ျမတ္ဆံုးနွင့္ လခအနည္းဆံုးအလုပ္ေလးပါ။
ကိုယ့္နုိင္ငံမွာဆို ကေလးေတြက ဆရာ၊ဆရာမေရွ႕ဆို သူ႔တို႔ရဲ႕ ေမတၱာေရးကိုမဆိုထားနဲ႔ အျခားေသာ အေရးကိစၥကိုေတာင္မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားမွဳမ၇ွိၾကဘဲ ရိုေသေလးစားလိုက္ၾကတာ က်မကိုယ္တိုင္အပါအ၀င္အေပါ့ေနာ္။ အခုေတာ့လည္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္။ ကိုယ့္ေနရာမဟုတ္တဲ့ အျခားစရိုက္မတူတဲ့ေနရာေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ သူတို႔စရိုက္ေလးကို သတိထားျပီး ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမွဳစရုိက္ေလးကို မသိက်ိဳးက်င္ျပဳေနရတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာက်င့္၀တ္နွင့္ မညီမွန္းလည္း သိေနပါတယ္။ ဒါမယ့္တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ကိုယ္လညး္ဘဲ အျမင္မေတာ္တာေလးေတြ ေတြ႔ရင္ေတာ့ ေျပာတတ္ေသးတဲ့ အက်င့္ေလးကေလ က်မကို မၾကာခဏျပႆာနာတက္ေစခဲ့ပါတယ္။
က်မလညး္ အသက္အရြယ္ေတာ္ေတာ္ေလး ရလာေတာ့ က်မေရွ႕ အျမင္မေတာ္လညး္ (နမ္းရွဳပ္တာေလာက္ေတာ့) လစ္လ်ဴရွဳတတ္လာပါျပီ။ အခုလည္းၾကည့္ေလ ေက်ာင္းသား ၃၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ အတန္းထဲမွာ ၃တြဲေလာက္က ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္ၾကည့္ၾကည့္နမ္းေနၾကျပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က စာကိုစိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကားေနၾကကာ၊ တခ်ိဳ႔႕ကေတာ့ အျပန္အလွန္စကားေျပာေနၾကတယ္ေလ။ က်မလွမ္းျပီး သတိေပးလိုက္ရင္ အတြဲေတြကလြဲ၍ က်န္ေသာသူေတြကေတာ့ ျငိမ္က်သြားကာ စာလုပ္ဟန္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအပတ္က ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးပတ္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြကို ျပန္လွန္သင္ၾကားေရးဳလုပ္ရင္း။ ေဒါသကို ထိန္းထားေနေတာ့တယ္။ `ဟုတ္တယ္.....က်မထိန္းထားတာ ဒီေက်ာင္းေရာက္ကတည္းကပါ။´ က်မေနာက္လွည့္က ၄ ၾကိမ္တိတိ ထပ္ကာထပ္ကာ သတိေပးေနမိတယ္ေလ။
`ေအာ္ ..........ထားပါေတာ့ေလ ´ ဆိုျပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းဘက္လွည့္ျပီး စာေပးေနကာ ေဒါသအာရံုကို ေျပာင္းေနမိလိုက္တယ္။ `တ၀ုန္း၀ုန္း´ ေျပးတဲ့ အသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ `ေအာ္ ....အတန္းထဲလွည့္ပတ္ေျပးကာ ကလူက်ီစယ္ေနျကတာပါ´ ။ `ဟဲ့...´လို႔ ေျပာျပီး ထပ္သတိေပးကာ ျပန္အလွည့္ မွာေတာ့ ေျပးသံေကာ က်န္ေသာကေလးေတြရဲ႕ တိုင္သံကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ `ဒါေနာက္ဆံုးေနာ္ ၊ေနာက္ဆံုး ´ လို႔ သတိေပးျပီး က်မစာဆက္သင္ေနေပမယ့္ က်မမ်က္လံုးတို႔က ေဘာဖ်က္တို႔၊ ပစ္စရာပစၥညး္ကိုသာ လိုက္ရွာေနပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း တျပိဳင္နက္ ေက်ာင္းသားကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ ၊ ရိုက္ပိုင္ခြင့္ မရွိေသာ ဒီနိုင္ငံရဲ႕ စည္းကမ္းနွင့္ အတူ အလုပ္ပါျပဳတ္နိုင္ေသာ အေျခအေနကိုပါ သတိ၀င္လာပါတယ္။ ဒါေတြလညး္ က်မသိေနပါလည္း က်န္ေသာသူေတြကိုလည္း အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းဆက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ ေဒါသေလးကို တတ္နိုင္သမွ်ထိန္းေနပါတယ္ေလ။
အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း ေစာင့္စားေနရင္သာ ၾကာျမင့္လြန္းတာပါ။ မေစာင့္ေမွ်ာ္သူအတြက္ကေတာ့ ကုန္မွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ အသံထပ္ၾကားတာေၾကာင့္ ဒီတစ္ၾကိမ္ လွည့္အၾကည့္မွာေတာ့ မျမင္အပ္ဖြယ္ အားလံုးေရွ႕ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်မေဒါသကို ေပါက္ကြဲေစခဲ့ျပီး မ်က္၀န္းကလညး္ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ကာ လက္ကလည္း အလိုအေလွ်ာက္ေဘာဖ်က္ေတြစီေရာက္ကာ အားကုန္သံုး၍ တ၇က္စပ္ ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပထမအတြဲကေတာ့ ကံဆိုးစြာထိမွန္ခဲ့ျပီး က်န္ေသာအတြဲမ်ားကေတာ့ လွ်င္ျမန္စြာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ၾကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါမွ ေဒါသမထြက္ဘူးတဲ့ က်မ ခံုေပၚမွ ရွိရွိသမွ်နဲ႔ ေပါက္ေနျပီး ပစ္စရာကုန္ေတာ့မွ `နင္တို႔က ငါ့ကို မေလးစားဘူး၊ ေစာ္ကားတယ္။ ငါမသင္လည္း နင္တို႔ မတတ္ရံုဘဲေလ၊ နင္တို႔ မိဘေတြက ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီး ပို႔တယ္။ နင္တို႔က ေက်ာင္းကို အေပ်ာ္သေဘာထားတာလားဟင္ ..........ငါ့ေစတနာ နင္တို႔နဲ႔ မတန္ဘူး။ ငါပိုက္ဆံမရလညး္ ကိစၥမရွိဘူး။ တိုင္ခ်င္ရင္ ငါနဲ႔ အတူလိုက္ခဲ့။ ငါအလုပ္ထြက္မယ္.....´ လို႔ဆိုျပီး ပစၥညး္ေတြသိမ္းကာ လွည့္အထြက္ ကေလးေတြအားလံုးက က်မေဘး ပတ္ပတ္လည္ ၀ုိင္းလာကာ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အတြဲေလးေတြကလညး္ ေနာက္သူတို႔ မလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး ေတာင္းပန္ကာ `သူတို႔ကို တိုင္ခ်င္တိုင္ပါ၊ အလုပ္မထြက္ပါနဲ႔လို႔ ´ ဆိုလာေတာ့မွာဘဲ က်မလညး္သတိျပန္၀င္ကာ အတန္ျကာထိုင္ေနျပီးမွ သူတို႔ကိုေအးေဆးစြာပင္ ဆံုးမပါေတာ့တယ္။
က်မအတန္းခ်ိန္ျပီးလို႔ ထြက္အလာမွာေတာ့ ေတြးမိတယ္ေလ `လူဆိုတာ အမွားမလုပ္ဘူးသူ မရွိပါဘူး။ က်မေကာ...............ဟုတ္တယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လူၾကီးဆိုတာက ေဒါသဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး က်မတို႔ လူငယ္အတြက္ ပူပန္လို႔သာ ေျပာၾက၊ လုပ္ေနၾကတာပါ။ သူတို႔ေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ အမွားကို ေထာက္ျပေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဒါသ၊ အာဃာသဆိုတာ သူတို႔ ရင္ထဲမထားခဲ့ပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔လမ္းမွန္ ေရာက္ရွိလာသလို ၊ က်မတို႔အရြယ္ေတြမွာ လမ္းမွားေရာက္သူေတြ ဒူးနဲ႔ေဒးပါ။ က်မတို႔ ေခတ္မွာလည္း ဆရာ၊ဆရာမတင္သာမက လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လူပီသစြာျဖင့္ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ၊ ပစၥညး္ဥစၥာ နဲ႔ ပကာသနေတြကို ေဘးဖယ္လစ္လွ်ဴရွဳျပီး လူငယ္ေလးေတြ လမ္းမွန္ေရာက္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေပးမွသာ သူတို႔ေလးေတြ အမွားကိုျပင္ကာ အမွန္လမ္းသစ္ကို ေရာက္နိုင္မွာအမွန္ပါ။ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ရာမွာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေစတနာကို ေစာ္ကားခံရတာတို႔၊ အခ်ိန္ကိုေစာင့္စားရတာတို႔ ဆိုတာကို စိန္ေခၚျပီး လုပ္ေဆာင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကိုယ့္ရဲ႕ေစတနာအမွန္ကို သိရင္ေတာ့ျဖင့္ ထိုထိုေသာေန႔မ်ားဟာ က်မတို႔လို လူၾကီးေတြရဲ႕ နွလံုးသားမွာ လေလးသာေသာညမ်ားျဖစ္ေနမယ္ ဆိုတာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ မသိလညး္ ကိုယ္သာအသိမို႔ က်မလက္ရွိဘ၀ေလးျဖစ္တဲ့ ဆရာမဘ၀ေလးကိုဘဲ နွစ္ျခိဳက္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment