ျခင္ေထာင္ထဲကို လွန္ျပီးအ၀င္ ေခြးေပါက္ကေလးေတြလိုလံုးေထြးျပီးအိပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မရင္ထဲစို႔လာမိပါတယ္။ က်မအသက္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အ၇ြယ္ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ ခ်စ္တဲ့သူက စိမ္းကားစြားထားရစ္ခဲ့ျပီေလ။ က်မေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ရမလဲကြယ္ ဒီလူမမယ္ကေလးေတြနဲ႔။ ေလာကၾကီးရယ္ က်မဘာမ်ားမွားခဲ့လို႔လဲဟင္။ ဘာမ်ား မေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ။ အတိတ္က အေၾကြးမ်ား ရွိခဲ့ေလလို႔လားဟင္။ ခ်စ္တဲ့သူက ခ်စ္ခဲ့ျပီးမွ အခုလို စြန္႔ခြါခ်ိန္မွာလဲ သူရုတ္တရက္ထြက္ခြြါသြားရစ္တယ္။
အိ္ပ္မယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ၀င္ခဲ့တဲ့အိပ္ယာထက္က ကေလးငယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး `ေအာ္……ခေလးတို႔ရယ္ နင္တို႔ ဘ၀ဟာ ဘာအပူအပင္မွ မရွိပါလားေနာ္။ ခေလးတို႔ကို စြန္႔သြားတဲ့ ေဖေဖကို ေမေမေလ ဘယ္လိုအျပစ္တင္ရမလဲ။ ´ အိပ္တုန္းကေတာ့ သီးျခားစီေစာင္ေလးေတြနဲ႔ ေပးအိပ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေခြးကေလးေတြလို ေကြးေကြးေလးေတြျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လံုးေနေတာ့တာပါဘဲ။
သူတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မတစ္ေယာက္ထဲအားနဲ႔ ဒီခေလးေတြကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုနိုင္ပါ့မလားစိုးတဲ့ အသိက က်မ၇င္ကို စိုးထိတ္လို႔လာပါတယ္။ က်မလက္ထဲ ေငြဆိုတာလည္းဘာမွ မယ္မယ္ရရ မရွိ။ က်မလုပ္တဲ့ ရံုးကလညး္ လခေလး မေလာက္တစ္ေလာက္ပါ။ အခုခ်ိန္မွာ မည္သည့္ေဆြမ်ိဳးတို႔ကလညး္ ကူမယ္ဆိုတဲ့စကား လားလားမွမဟၾကပါလားေနာ္။ အားေပးစကားေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ` ဒီေကာင္မ ေနာက္ထပ္ယူအံုးမွာပါ ´ ဆိုတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတာ က်မခံစားလို႔ရပါတယ္။
အားငယ္စိတ္ေတြ၊ စိုးစိတ္ေတြျပည့္လာေတာ့ မ်က္ရည္ဆိုတာအလိုလိုက်လာမိတာ သဘာ၀ပါ။
ကေလးေတြနိုးမွာဆိုးတာေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးေလးကိုမ်က္နွာအပ္ကာ ရွိဳက္ငိုမိေတာ့တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုျပီး ကေလးေတြကိုျပန္အၾကည့္မွာေတာ့ က်မေတြးမိတယ္ရွင္။ `ငါငိုေနလို႔ေကာ၊ ငါ့လက္ရွိဘ၀က လြတ္ေျမာက္နိုင္ပါ့မလား။ ငါငိုေနလို႔ေကာ သူမ်ားကလာသနားမွာလား။ ေ၀းေလစြ။ သနားဖို႔ေနေနသာသာ ငါ့ဆီက အားနည္းခ်က္ေတြကို ရွာေတြ႔ျပီး သနားေနၾကမွာဆိုတာေ၀းေလစြ။ တျခားေနရာတစ္ခုမွာသာ က်မအားနညး္ခ်က္ အတင္းေတြေျပာေနမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။´ ဆိုတဲ႔ အေတြးေတြက တစ္ခုျပီးတစ္ခုတိုးလို႔သာ၀င္လာပါတယ္။ `ဟုတ္တယ္၊ ငါ့အားရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ငိုေနလို႔ ဘာမွ မျဖစ္လာဘူး။ စြန္႔ခြါသြားသူကေကာ သူေကာ စြန္႔ခြါခ်င္ပါ့မလား။ ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့မိသားစုကုိ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွ မစြန္႔ခြါခ်င္တာ သဘာ၀ပါ။´
` လူဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးက မစြန္႔ခြါနိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေပမယ့္ ေသမင္းဆိုတဲ႔ အမိန္႔ေအာက္မွာ ရံုးထြက္နိုင္သူဆိုတာ ဒီေန႔အထိမရွိေသးဘူးေလ။ ေအးခ်မ္းရာေနရာကို သြားေနသူကို ဘာလို႔မ်ား အျပစ္တင္ေစာမိပါလိ္မ့္ေနာ္။ သူ႔လမ္းသူသြားပါေစေတာ့။ ငါ့အတြက္ အေဖာ္ဆိုတဲ႔ သားသမီးေလးေတြကို သူထားေပးခဲ့တာဘဲ။ ဟုတ္တယ္....... ငါလည္းသူတို႔အတြက္ မိဘေကာင္း၊ အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ရပ္တည္ေပးနိုင္၇မယ္။ မျမင္နိုင္တဲ့စြမ္းအားဆိုတာ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ ရွိေနၾကတာဘဲ။ ဒါကို ရုိးသားၾကိဳးစားစြာ လုပ္ကိုင္မယ္ဆို ငါ သူတို႔ေလးေတြကို ထားနိုင္ပါတယ္ေလ။´ ဆိုတဲ့ အားေပးစကားသံတို႔က ရင္ထဲျပည့္နွက္လို႔လာပါတယ္။
` က်မလို အေဖာ္မဲ့ကာ မိသားစုအတြက္ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကသူတို႔ တစ္ပံုၾကီးပါ။ လူဆိုတာက တစ္ေယာက္ထဲေမြးျပီး တစ္ေယာက္ထဲရပ္တည္၇မွာ သဘာ၀ေလ။ ဘာလို႔မ်ား ေသျပီးသူကို အျပစ္တင္လိုက္မိပါလိမ့္။ ေအာ္……..တရားမရွိတဲ့ ငါပါလားေနာ္လို႔´ တျဖည္းျဖည္းအသိတရားေတြ တိုး၀င္လို႔လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ `ေမေမ သား ရွဴရွဴေပါက္ခ်င္တယ္´ ဆိုျပီး သားေလးလက္လာကိုင္တာေၾကာင့္ အသိတရားတို႔ ေဘးဖယ္ကာ သားသားကို ရွဴထြက္တည္ျပီး အိပ္ယာထက္ ျပန္၀င္လာခဲ့မိတယ္။
ဒီအခ်ိန္ အိပ္ယာထက္၀င္လာျခင္းမွာ သားသားလက္ကေလးကို ဆြဲျပီး အားမန္အျပည့္နဲ႔ပါ။ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ မျမင္၇ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ က်မအားေတြျပည့္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေစာေစာကနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ က်မစိတ္တို႔ဟာ အားမာန္ေတြျပည့္လို႔ေနပါျပီ။ သားသမီးဆိုတဲ့ အားက မည္သည့္အရာနဲ႔မွ မတူေအာင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းအားကိုျဖစ္ေစတယ္ ဆိုတာ က်မယံုၾကည္လာမိပါတယ္။ သားသားကိုိသိပ္ရင္း သူ႔နေဘးမွာ၀င္အိပ္ရင္း ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစုအတြက္ က်မေမတၱာေစတနာအျပည့္နဲ႕ ၾကည့္ရွဳရမယ္ဆိုတဲ့ ေမာပန္းေနမယ့္ က်မဘ၀ရဲ့ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ေန႔ရက္မ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ေအးျမေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ျဖည့္ရင္း က်မရဲ႕မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ အစဥ္လွပေနအံုးမယ္ဆိုတာကိုေတြးရင္း ေတြးရင္း ေတြးရင္း………………………….။ ။
0 comments:
Post a Comment