က်ြန္ေတာ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအထင္ျကီးသမွ် အလကားေကာင္လို့သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဘ၀မွာ လိုခ်င္တဲ့ေလာဘေတြနဲ႕ ျပည့္ေနေတာ့ တခ်ိန္လံုးလိုလို ေသာကကင္းတဲ့ဘ၀ဆိုတာကို သိပ္မ၇ခဲ့ဘူးဗ်။ ျဖစ္ခ်င္ေလေလ လိုက္လုပ္ေလေလနဲ့ ကုန္ဆံုး၇တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူးေလ။ 
ဘ၀ေက်ာင္းကိုတစ္ခုထက္မက (ကိုယ့္လက္ရွိထက္) ေအာင္ျမင္ခ်င္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအလိုမက်တာေတြ၊ အားကုန္လာတာေတြကိုခံစားလာရတယ္။
ဘယ္အရာမဆို ကိုယ္မရွိရင္မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အယူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဒုကၡေပးမွန္းမသိေပးေနတာကို ကိုယ္တုိင္မသိေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္အရာကိုဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ရမယ္၊ ဘာေတြျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘာေတြလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာေတြဟာ `ေလာဘ´တရားရဲ့ ေအာက္မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အပူေတြေတြးေနမိေတာ့ လူကိုကအပူသည္ရုပ္ေပါက္ေနျပီး ေသေကာင္ေပါင္းလည္းလို လူတစ္ဦးျဖစ္ေနတာေပါ့။ အမ်ားကေတြ႔ေတာ့လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမွဳမရွိ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလညး္ မေပ်ာ္နဲ႔ တကယ္ဒုကၡကို ရွာေဖြသူ၊ သနားစရာမေကာင္းတဲ့ သူတစ္ဦးျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လညး္ ကုန္ဆံုးေရာ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ျဖစ္သင့္တာက္ိုပဲ ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္ျကရတာပါဘဲဗ်ာ။ ကိုယ္မလုပ္လညး္လုပ္မယ့္သူက အဆင္သင့္ဘဲေလ။ ကိုယ္မရွိလည္း လူတိုင္းဟာ သူတုိ့ ဘာသာ သူတို့ရပ္တည္နိုင္ပါတယ္။ ေလာဘကေကာ ကိုယ့္အတြက္မေကာင္းတဲ့ဆိုးက်ိဳးသာျဖစ္ေစတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာတိုးတက္ဖို့အတြက္ ေလာဘာေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အတိုင္းအတာအတြက္ဆိုတာကိုေတာ့ စံထားကာဆံုးျဖတ္ရမွာလည္း အေရးျကီးတာေပါ့ဗ်ာ။
ေလာဘေျကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိုုုဳးျဖစ္ဖို႔သာ၊ ဘ၀ပ်က္ဖို႔သာ ရာခိုင္နွံဳးမ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေျကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ရွိအလုပ္က တစ္ပတ္တစ္ရက္ထဲ ျဖစ္တဲ့ part-time job ေပါ့။ က်န္တဲ့လုပ္ခနဲ႔ေပါင္းရင္ သူမ်ားတစ္လစာေလာက္နီးနီးရွိတယ္ဗ်။ ဒါကို ေနာက္ full-time job တစ္ခုသြားေလွ်ာက္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ငတံုးေကာင္ေပါ့ဗ်။ ဒီအလုပ္ကလညး္ေနာက္ 2လေနမွာေခၚမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ စဥ္းစားျကည့္ဗ် ကြ်န္ေတာ့္ေလာက္တံုးတဲ့ ငတံုးမရွိဘူးထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒါကို မိသားစု၀င္ေတြ သတိေပးေတာ့မွ သတိ၀င္လာမိတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ေလာဘတက္ေတာ့ အရာအားလံုးကိုေမ့သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ လက္ရွိဟာ လက္မဲ့ထက္အေကာင္းဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပါမယ့္ လူဆိုတာဟာ လက္ရွိဘ၀၊ လက္ရွိအရာမွန္သမွ်ကို တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိျကတာပါဗ်ာ။ မရနိုင္တဲ့ အရာကိုမွတန္ဖိုးရွိတယ္၊ ကိုယ့္အတြက္အသံုး၀င္တယ္ဘဲထင္ေနျကတာပါ။ ဒါကိုဘဲ လိုခ်င္ျကတယ္ဗ်ာ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အစြမ္းရွိသေလာက္ျကိုးစားျပီးရရွိလာတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို တင္းတိန္ေရာင့္ရဲကာ၊ တန္ဖိုးထားတတ္ရပါမယ္။ မျဖစ္နိုင္၊ မရနိုင္တာကို ေမွ်ာ္လင့္သူဟာ ဖိုးလမင္းျကီးကို လိုခ်င္တယ္ဆိုျပီး ရူးသြပ္ကာ တမ္းတေနသူေတြပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဒီလို ေလာဘနဲ့ ရူးသြပ္ေနသူေတြဟာ နိုးေနလ်က္နဲ႔ အိပ္မက္မက္ေနသူေတြပါ။ လူတိုင္းဟာ ဒီအိပ္မက္ကို နုိးေနလွ်က္မက္ေနသူေတြပါ။ ဒီလိုမက္သူေတြကို ကြ်န္ေတာ့္လိုမျဖစ္ေအာင္ သတိေပးရင္း........ေန့ခင္းအ္ိပ္မက္မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္နိုင္ပါေစေနာ္ဗ်ာ။ ။
Posted by
Chit Latt
1 comments:
မရႏိုင္တဲ့ဖိုးလမင္းေလးကိုေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူးကြာ
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀တစ္ခုကိုေတာ့ ငါလိုခ်င္ေနတယ္
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ အပူေတြအားလံုးၿငိမ္းေစမဲ့ ၿငိမ္းေအးတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုေပါ့ဟာ
Post a Comment