အသုဘတစ္ခုကုိ လိုက္ပို့ရာကေန ငိုေနတဲ့လူေတြကို ျကည့္ရင္း အေတြးေလးတစ္ခု ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ ဪ......ငိုလိုက္ၾကတာေနာ္၊ ကုိယ္ခ်င္းမစာလို. ဒီလိုေျပာတာမဟုတ္၇ပါဘူး။ ကုိယ့္အဘြားေသတာေတာင္ မ်က္ရည္မက်လို. ေဘးကလူေတြက၇ဲ. ေထာမေနာခီ်းက်ဴးတာေတာင္ ခံခဲ့၇တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္တစ္ဦးေလ။ ဟားဟားဟား..........။
တစ္ေယာက္တည္း ၇ီလိုက္မိတယ္။ လူေတြဟာ.........ေတာ္ေတာ္၇ူးတာပဲလို.ေလ။ စဥ္းစားၿကည့္ေလ ဘယ္ေလာက္ငိုငိ္ု ေသတဲ့လူကရွင္မလာဘူး၊ ေသတဲ့လူက ဒီေလာက္၇ွဳပ္ေထြးျပီး ပူေလာင္တဲ့ေလာကကုိ စြန့္ခြါျပီး ေအးခ်မ္းရာေနရာကို သြားတာကုိ ဘာမွမသိလို.မ်ား လူေတြငိုေနၿကတာပါေလ။ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးသြပ္မွန္းမသိ ရူးသြပ္ေနၾကတာေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာ ေနာက္ဆက္တြဲအေတြးဝင္လာတာကေတာ့ အသုဘမွာေတာ့ လူေတြဟာငိုလုိက္ၿကတာ ဒါေပမဲ့ .......ကေလးေမြးရင္ေတာ့ျဖင့္ ရီလိုက္ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ လူေလာကကို ေရာက္လာတာဟာ အပူမီးေတြေလာင္ေတာ့မယ့္ အေနထားက်ေတာ့ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၿကတာ တကယ္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့လုပ္၇ပ္ေတြဘဲေလ။
ဘာလို.မ်ား ဆန္.က်င္တဲ့အရာေတြကို ဆန္.က်င္တဲ့ေနရာမွာ လုပ္ေန၇တာလည္းဆိုတာကုိ စဥ္းစားလို.ကုိမရဘူး။ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ လူတိုင္းလူတိုင္းလုပ္ေဆာင္ေနတာဆိုေတာ့ မိုးခါးေ၇ကုိ လူတိုင္းေသာက္ျပီးရူးေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ......အမ်ားနဲ.တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သူတို.မ၇ူးဘဲ ကိုယ္ကပဲရူးေနတာလားဟင္........။ ဟုတ္မယ္ ေသခ်ာတာေပါ့။ သူတို.မရူးဘူး..........ကိုယ္ရူးေနတာပဲ။ ။
Posted by
Chit Latt
0 comments:
Post a Comment