တစ္ခါက ဘုရားဖူးထြက္လာတဲ့ ရဟန္းပ်ိဳနွစ္ပါးဟာ ျမစ္ကမ္းတစ္ခုကိုအေရာက္မွာ ဝတ္ေကာင္းစားလွွနွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ တံတားမရိွတဲ့ ျမစ္က္ို ျဖတ္ကူးရန္ အခက္ၾကံဳေနတာကို ေတြ.လိုက္ရတယ္။
တစ္ပါးေသာ ရဟန္းမွာ တည္ျငိမ္စြာျဖစ္ပင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္အား ထမ္းကာ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးျပီး အျခားတစ္ဖက္ကမ္းမွာ ခ်ေပးသတဲ့။ က်န္ရဟန္းမွာ အံ့ျသစြာျဖစ္ ေငးငိုင္ေနရာမွ သတိရမွ တစ္ပါးတည္း ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးလာခဲ့ရရွာေလေရာ။
ထိုေနာက္ ရဟန္းနွစ္ပါး ခရီးဆက္လာခ႔ဲရာ က်န္လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ကူညီသူရဟန္းအား “ အမ်ိဳးသမီးအား နီးကပ္စြာ ထိေတြ.ျခင္းဟာ ရဟန္းက်င့္ဝတ္ကုိ ဆန္.က်င္တယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလားကြာ................... မင္းကြာ......” ဟု က်န္ရဟန္းက အၾကိမ္ဳကိမ္ ျမည္တြန္ေဝဖန္ရွဳံ.ခ်သတဲ့။
အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာဆိုဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ ကူညီသူရဟန္းလည္း မခံမရပ္ျဖစ္လာကာ အဆုံးမွာ ေျပာခ်လိုက္တာက “ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ ျမစ္ေဘးမွာ ထားခဲ့တာၾကာလွျပီကြာ။ မင္းနဲ.ကြာ.... လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ စိတ္ထဲထည့္ယူလာရတယ္လို.ကြာ။ ဪ......... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..... သူငယ္ခ်င္းရာ...........”
traslating from world's best inspiring stories by Dr. G. Francis Xavier [Purity in Heart]
ဒီဝတၳဳတို ေျပာရွာတာေတာ့ မည္သူမဆို စိတ္ကုိ ျဖဴစင္သန္.၇ွင္းစြာျဖင့္ ေစတနာသန္.သန္.ထားကာ ကူညီရင္ျဖင့္ အရာရာကို အျပစ္လို.ယူစလို. မ၇ပါဘူး။ ကူညီသူကို ေဝဖန္အျပစ္တင္သူကသာ အျပစ္ျဖစ္တာပါ။
Posted by
Chit Latt
1 comments:
ဝတၳဳေလးလာဖတ္သြားတယ္။
Post a Comment